Mevlânâ’nm, Şems ile dostluğunu çekemeyenler bu sefer de Mevlânâ’nm Şeyh Selâhaddin’e gösterdiği yakınlığa haset etmeye başladılar. Şeyh Selâhaddin’i, ümmîdir diye, yüksek irşad makamına lâyık görmüyorlardı. Şems’e yaptıkları gibi küstahlığa kalkıştılar.
Kendisine kötü düşünce ile bakan bahtsız zavallılara Şeyh Selâhaddin :
“Mevlânâ, beni yalnızca herkesten üstün tuttu da bu yüzden inciniyorsunuz.
Bilmiyorsunuz ki, benim apaçık bir görünüşüm yok, ben bir aynayım.
Mevlânâ, bende kendi yüzünü görüyor; ne diye kendini seçmesin?
O, kendi güzelim yüzüne âşık; bundan başka birfikre düşmek, kötü bir şey. ” diyerek, kemâl ve mahviyyetini (ileri derecede alçak gönüllülüğünü) göstermiştir.
