Mevlânâ, dostlarına ve aile efradına, bu dünyadan göçeceğine üzülmemelerini söylüyordu; fakat onlar, bedenen de olsa, bu
ayrılığı kabullenemiyorlar, ağlayıp inliyorlardı.
Mevlânâ’nın hanımı, Mevlânâ’ya hitaben:
“Ey âlemin nuru:, ey âdemin canı. Bizi bırakıp nereye gideceksin?” diyerek ağlıyor ve ilâve ediyordu:
“Hudâvendigâr Hazretleri’nin dünyayı hakikat ve mânâlarla doldurması için üç yüz veya dört yüz yıllık ömrünün olması lâzımdı.”
Mevlânâ da cevaben:
“Niçin?Niçin? Biz ne Firavun ve ne de Nemrûd’uz, bizim toprak âlemiyle ne işimiz var, bize bu toprak âleminde huzur ve karar nasıl olur? Ben, insanlara fay dam dokunsun diye dünya zindanında kalmışım; yoksa hapishane nerede ben nerede? Kimin malını çalmışım? Yakında Allah’ın sevgili dostunun, Hazret-i Muhammed’in yanma döneceğimiz umulur.”(65) dedi.