Mevlânâ, manevî yolculuğunu, olgunluğa ermesini, şu sözünde toplamıştır.
“Hamdını, piştim, yandım. ”
Mevlânâ’nm pişmesi, babası Sultânü’l-Ulemâ
Bahâeddin Veled ve Seyyid Burhâneddin’in feyizli nefesleriyle; yanması da Şems’in nurlu aynasında gördüğü kendi güzelliğinin aşk ateşiyledir.